فرشته خانم و آقای فرشته

نوشته بودم فرشته ی ما تو راهه 28/5/92 اون روز خیال می کردم دیگه نزدیک های خونه ای . داشتم از رسیدنت مطمئن می شدم. اتاقت رو برات چیدیم و نشستیم . اما هنوز تو همان فرشته ای که در راهی. امروز دلم برای پاهایت سوخت . راهی اینقدر طولانی برای فرشته ای که حداکثر سه بهار را دیده . یاد یک راه طولانی تر افتادم . از صحرای کربلا تا کوفه از کوفه تا شام برای پاهای دختری سه ساله که زمین تاب تحمل سنگینی های قدمش را نداشت و در همان شام او را در آغوش گرفت. برای پای پسر چهار ساله ای  که تازه از شام راه افتاد تا به به مدینه برسد : خانه چقدر در راه بود این کودک تا به منزل برسد . بی پدر بزرگ . بی عموها . بی دایی ها و بی عمه ...

انگار انتظار ما ادم ها تمومی نداره . اول منتظریم تا قدم  به هستی بذاریم بعد قدم به مدرسه قدم به دانشگاه قدم به محیط کار قدم به زندگی مشترک تازه اینجاست که منتظر می شیم تا یک نفر قدم به زندگیمون بذاره بعد قدم به مدرسه قدم به دانشگاه قدم به محیط کار قدم به زندگی مشترک حالا از این به بعد منتظر می شیم تا نوه مون قدم به هستی بذاره بعد قدم به ... انگار این انتظار تمومی نداره ما منتظریم و تا عمر داریم منتظر قدم بعدی ولی چقدر سخته جلوی یکی از این قدم ها مانعی باشه که اون رو به تاخیر بیاندازه . انگار از رسیدن بازمی مونیم . انگار می ترسیم که انتظارمون به انتها رسیده باشه انگار به منتظر قدم بعدی بودن عادت کردیم . ل...